« Jestem jak aspiryna, która usuwa skurcz. »
Korzystając z rozgłosu jaki przyniosła mu Międzynarodowa Nagroda Wydawców (1967 r.) i z okazji jaką stworzyły mu właśnie Rozmowy, Gombrowicz próbuje rozwiać różne nieporozumienia, które narosły wokół jego twórczości.
Zakazany w Polsce, publikowany po polsku w wydawnictwie emigracyjnym o ograniczonym zasięgu, tłumaczony na parę języków lecz fragmentarycznie i w sposób przypadkowy, Gombrowicz odczuwał potrzebę nadania swojemu życiu i dziełu organiczną spójność, czytelną dla międzynarodowego czytelnika.
Rozmowy mają charakter autobiograficzny i są skomponowane w porządku chronologicznym. W formie klasycznej rozmowy, w której pisarz przygląda się kolejnym etapom swojego życia i kolejnym utworom, Gombrowicz wykazuje jak zawsze jasność rozumowania, autoironię i daleko posuniętą świadomość siebie samego i swoich założeń artystycznych. Nie ukrywa własnych sprzeczności, atakuje od wewnątrz wszystkie teorie.
Ta prezentacja ułatwia nam zapoznanie się z przenikliwą analizą jego pisarstwa oraz jego genezą.
« Mam siebie za krańcowego idealistę. Jednym z naczelnych zadań mojego pisania to przedrzeć się poprzez Nierzeczywistość do Rzeczywistości. Ona była bodaj pierwszą chimerą, w którą uderzyłem. »
Spis treści:
| 1. | Rodowód |
| 2. | Pamiętnik z okresu dojrzewania |
| 3. | Iwona |
| 4. | Ferdydurke |
| 5. | Dialog o Formie |
| 6. | Argentyna |
| 7. | Ślub i Trans -Atlantyk |
| Co Ślub opowiada | |
| Trans -Atlantyk | |
| 8. | Dziennik |
| 9. | Pornografia |
| 10. | Kosmos |
| 11. | Zakończenia |
| Operetka | |
| Polityka | |
| Francja | |
| Skromność i nieskromność | |
| Prawda | |
| Bilans |