Prapremiera światowa teatru Gombrowicza odbyła się w listopadzie 1957 roku w teatrze nowo wybudowanego Pałacu Kultury, który przy tej okazji został nazwany Teatrem Dramatycznym.
Była to premiera Iwony, księżniczki Burgunda w reżyserii Haliny Mikołajskiej, z Barbarą Krafftówną w roli Iwony.
Komunistyczna Polska przeżywa wówczas krótki okres odwilży politycznej. Dzieło Gombrowicza - z wyjątkiem Dziennika - jest nareszcie dopuszczone do druku w kraju.
Iwona została zdjęta z afisza w lutym 1958 roku, po dwóch miesiącach przedstawień.
Dzieło Gombrowicza znowu popadło w niełaskę w PRL-u. Do ponownego druku jego utworów doszło dopiero 1986 roku.
Jego sztuki wróciły na polskie sceny wcześniej w 1974 roku.
W 1965 roku, Alf Sjöberg wyreżyserował Iwonę, księżniczkę Burgunda w Królewskim Teatrze Dramatycznym w Sztokholmie.
Rok później Sjöberg wystawił na tej samej sceniee Ślub. I to właśnie wtedy zaczęto wymieniać Gombrowicz jako kandydata do literackiej nagrody Nobla.
W 1965 roku, Iwona, księżniczka Burgunda miała także swoją francuską premierę: dramat wyreżyserował Jorge Lavelli w Théâtre de Bourgogne w sierpniu, a we wrześniu zaprezentował go w paryskim Théâtre de France (Odéon).
Iwona, księżniczka Burgunda jest najpopularniejszym dramatem Gombrowicza na świecie.
Iwona, księżniczka Burgunda miała trzy adaptacje operowe: w Niemczech (Wuppertal, 1973 r., muzyka: Boris Blacher, reżyseria: Kurt Horres), w Polsce (Warszawa, 2004 r., muzyka: Zygmunt Krauze, reżyseria: Grzegorz Jarzyna) oraz we Francji (Paryż, 2009 r., muzyka: Philippe Boesmans, reżyseria: Luc Bondy.