« Ahystokhacja to ahystokhacja. Phoszęż zauważyć, na przykład, że ja wcale nie jestem lepszy od moich lokajów, a nawet,que sais-je, może jestem gohszy, bo przecie, to tajemnica poliszynela, jestem oghaniczony umysłowo, ignohant, leń, bęcwał, zresztą nudziarz i khetyn, żahłok, smakosz i osioł. »
Zmarły w lipcu 1969 roku, Gombrowicz nie zobaczył już Operetki na scenie. Premiera światowa odbyła się we włoskiej L’Aquila, w Teatro Stabile, w reżyserii Antoniego Calendy, trzy miesiące po śmierci pisarza.
W 1970 roku odbyły się trzy inscenizacje Operetki.
Pierwszą z nich, w styczniu, była interpretacja Jacques’a Rosnera w paryskim Théâtre de Chaillot. Ten spektakl odniósł wielki krytyczny sukces.
Pozostałe dwie inscenizacje to: szwedzka Evy Sköld w Malmö oraz jugosłowiańska, po serbo-chorwacku, Vlado Jablana w teatrze Norodno Pozoriste w Sarajewie.
Jorge Lavelli wyreżyserował Operetkę po raz pierwszy w 1971 roku w Shauspielhaus w Bochum (Niemcy). Po raz drugi zaprezentował sztukę w 1989 roku w paryskim Théâtre de la Colline, z okazji dwudziestej rocznicy śmierci Gombrowicza.
Lata 70. przyniosły kolejne Operetki: w 1972 roku, B. Jerkovic wystawił sztukę Belgradzie a Ernst Schröder wBerlinie Zachodnim.
W Polsce, premiera Operetki odbyła się Łodzi, w kwietniu 1975 roku. Kazimierz Dejmek, który ją wyreżyserował, wracał do swej inscenizacji wiele razy w ciągu kolejnych dziesięciu lat, w Polsce i za granicą. Dejmkowska Operetka weszła jako legenda do historii polskiego teatru.
Ślub w reżyserii Jerzego Jarockiego, wystawiony rok wcześniej w Warszawie i łódzka Operetka Dejmka symbolizują powrót Gombrowicza na polskie sceny po osiemnastu latach cenzuralnego zakazu.
Gombrowicz uważał swój utwór za parodię formy operetki. Nie chciał dołączać do niej zapisu nutowego, tak jak to proponował mu włoski kompozytor Luciano Berio. Pozostawił reżyserom wybór takiej muzyki, jaka im odpowiadała.
Powstało wiele oryginalnych partytur do Operetki, ich kompozytorami byli min.: Fiorenzo Capri i Luigi Proietti (Włochy, 1969 r.), Karel Trow (Paryż, 1970 r.), Hans Martin Majewski (Bochum, 1971 r.), Tomasz Kiesewetter (Łódź, 1975 r.), Zygmunt Krauze (Paryż, 1989 r.), etc.
W 1996 roku, francuski reżyser dokumentalista Nicolas Philibert zrealizował film La moindre des choses[Choć tyle]. Film ten pokazuje pracę pacjentów szpitala psychiatrycznego La Borde nad Operetką Gombrowicza.